Franjepoten zijn leuke soorten voor de fotograaf. Ze zijn afkomstig uit het hoge noorden en doordat ze geen mensen gewoon zijn, zijn ze meestal extreem tam. Makkelijk te benaderen dus en geen behoefte aan een schuilhut om ze te fotograferen. Bovendien zijn het erg mooie, sierlijke steltlopers die een sterk verschillend winter- en zomerkleed hebben.
Sinds enkele dagen pleistert er een Rosse Franjepoot in winterkleed in Hollogne-sur-Geer. Dat is een dorpje net over de taalgrens in de provincie Luik en wanneer je er binnen rijdt, zie je meteen waar het daar om draait: suikerbieten! Die bieten en de bijhorende fabriek hebben er ook voor gezorgd dat er daar enkele bezinkingsbekkens liggen. En op één van die bekkens liet de franjepoot zich bijzonder mooi bekijken.
Gisteren heb ik er een halve dag aan gespendeerd en die tijd was echt wel nodig. Die beestjes mogen dan wel tam zijn, ze hebben ook een opmerkelijk foerageergedrag wat het de fotograaf heel erg bemoeilijkt. Om dat te illusteren heb ik nog eens gebruik gemaakt van de video-functie van m’n 5D2. Rappe jongen, en dat ging zo verder voor 3 uur! Maar goed, statief op de grond in laagste stand, hoekzoeker erop en wachten maar tot hij even pauseert. Uiteindelijk kwam ook de zon er door en werden snellere sluitertijden mogelijk. Dat hielp wel. Het laatste half uur ISO op 800 gezet (ruis is toch geen punt meer in de 5D2) en aan 1/3200 aan het fotograferen geweest. Dan nog was het merendeel onscherp, maar ik hield toch een paar ‘spetters’ over.
Het was een behoorlijk sociale bedoening bij de vogel en zoals tegenwoordig wel vaker gebeurt, waren er meer fotograferende vogelaars dan ‘gewone’ vogelaars aanwezig. Een gezellige drukte, maar nu verlang ik toch terug naar de eenzaamheid en de rust in een schuilhutje op de Kalmthoutse Heide.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten