Vogelfotografie in Hongarije - Dag 4

Dag 4 startte uitzonderlijk een beetje later en daar was ik niet rouwig om want het vroege opstaan begon toch te wegen, vooral omdat ik niet bepaald uitgerust aan de reis was begonnen. Vandaag zou veruit de kleurrijkste dag uit de reeks moeten worden want er stond een bezoek gepland aan een kolonie Bijeneters, gevolgd door een sessie in de buurt van een koppel Hoppen. Onderweg naar de Bijeneters viel het me nog eens op hoeveel vogels er nog voorkomen op het Hongaarse platteland in vergelijking met de raaigras- en maïs-woestenij van bij ons. Overal Grauwe Gorzen, Veldleeuweriken en Gele Kwikstaarten in de velden, Grauwe Klauwieren en Kleine Klapeksters op de afrasteringen en haagjes en in de kleinste rietkantjes zitten overal zingende Snorren, Grote Karekieten en Rietzangers. Bij aankomst aan de Bijeneter-locatie bleek er eerst nog een duizendtal witte ganzen te moeten passeren op weg naar hun graasplekjes. Een hels kabaal, enkele obligate honden erbij en een luid roepende, slechtgezinde ganzenhoedster zorgden ervoor dat de Bijeneters in eerste instantie andere oorden opzochten. Na een kwartiertje keerde de stilte terug en daarmee meteen ook de Bijeneters. Het weer stond opnieuw aan onze kant want de zonnige ochtend zorgde voor een snelle opwarming, veel vliegende insecten en dus veel activiteit bij ons kleurrijke onderwerp. Het werd hectisch in de (vrij krappe) schuilhut want de Bijeneters vlogen af en aan, poseerden om ter mooist en vertoonden ook nog eens interessant gedrag zoals paringen, voedseloverdrachten, enz... Enkele van de honderden beelden van die ochtend: Rond 13h was het zonlicht te hard en verlieten we de hut. We werden zoals steeds perfect op tijd opgepikt door de gids die ons meteen meenam naar het volgende doelwit, de Hop. De hut die we daarvoor zouden gaan gebruiken was op zich al een attractie. Het is een schuilhut die in de winterperiode gebruikt wordt voor fotografie van Zeearenden. Ze is voor 80% ingegraven in de puzta en kijkt uit over een weidse vlakte. Ik kan me voorstellen dat het hier mét Zeearenden ook een superplek moet zijn. Na een korte uitleg en het installeren van het fotomateriaal vertrok de gids en duurde het niet lang of de Hop zich voor het eerst liet zien. Al snel werd duidelijk dat dé uitdaging het fotograferen van de Hop in vlucht zou worden. Uren van vergeefse pogingen volgden en ik raakte een beetje gefrustreerd. Ik besloot dan maar de focus in te stellen op één van de nabijgelegen stenen en hopelijk snel genoeg te reageren wanneer de vogel kwam aangevlogen. Het lukte welgeteld 1 maal maar daar was ik erg tevreden mee! Het laatste uur werden we nog verwend met een aantal onverwachte extra's. Eerst verscheen er kort een prachtig mannetje Grauwe Klauwier en wat later volgden nog een koppel Tapuiten en zowaar een Duinpieper! Ook een Witte Kwikstaart broedde wellicht in de omgeving en liet zich af en toe zien. Ten slotte kregen we ook in deze hut onverwacht bezoek van de lokale veestapel. Een grote kudde runderen trok langs en de begeleidende hond vond er niet beter op dan zijn behoefte te komen doen vlak voor het spiegelglas van de schuilhut én tegen het nest van de Hoppen... Voor de volgende en meteen ook laatste dag stond nog eens een hele dag in één schuilhut op het programma: de 'Pygmy Cormorant Hide', een spectaculaire afsluiter met wellicht de zeldzaamste soort van de reis op 10 cm voor de hut! Meer beelden van de hele reis worden ook aangevuld op m'n website.